Elke organisatie heeft een bedoeling. Een visie, een ambitie, een missie. En een duidelijk beeld van hoe ze die willen verwezenlijken. Ze hebben ook allemaal een managementsysteem. Dit is veelal een flink pakket aan goedbedoelde policies en procedures, formulieren en checklists die het werk beschrijven en aansturen. Of tenminste pretenderen dat te doen. De praktijk op de werkvloer is vaak nogal anders dan de mooi beschreven handboeken doen denken. En dat roept vragen op. En verwondering. Is het allemaal wel zo logisch, zinvol en effectief wat we doen in het licht van veiligheid en kwaliteit? Leiden de activiteiten die we doen ten behoeve van kwaliteit wel tot meer kwaliteit? Ik heb andere overtuigingen over De Bedoeling van managementsystemen en hoe we die een stuk effectiever kunnen maken. Veerkrachtiger. We moeten meer holistisch en ‘open-minded’ kijken naar organisaties dan hoe we het leren op school en het vervolgens toepassen in organisaties. 

Complexiteit versus regels

Onze wereld is steeds minder voorspelbaar, minder planbaar en complexer. We kunnen complexiteit niet beheersen met meer regels en controles. We moeten onderkennen dat mensen emergent gedrag vertonen en onze organisatie als een socio-technisch systeem zien. Veel organisaties lijken er nog van overtuigd dat de uitvoering van werk beheersbaar en maakbaar is met procedures en strikte plannen. En ook dat alle incidenten en klachten te voorkomen zijn. Ik zie dagelijks dat dit niet zo is, dat het niet zo werkt. Medewerkers doen niet letterlijk wat managers of procedures zeggen wat ze moeten doen. Vaak doen ze dingen totaal anders dan de manager, de planning of de procedure aangeeft. Dat doen ze niet om dwars te liggen, maar omdat ze hun werk goed willen doen. Ze willen werk afkrijgen, ze willen doelen bereiken. De drive om succesvol te zijn en de context bepalen hun gedrag. Niet de regels.